Obraz Matki Bożej Pocieszenia

W ołtarzu głównym znajduje się jeden z najbardziej rozpoznawalnych elementów świątyni, a mianowicie obraz Matki Bożej Pocieszenia. Dzieło, ofiarowane franciszkanom przez Władysława Mituszewskiego, trafiło do kościoła w roku 1659, kiedy to zauważono na nim nadzwyczajne znaki, jakimi były spadające z obrazu krople potu.

Dzieło jest kopią słynnego obrazu Salus Populi Romani z rzymskiej Bazyliki Matki Bożej Większej. Z czasem przylgnęło do niego miano Matki Bożej Pocieszenia. Obraz stał się bowiem dla ludu Bożego znakiem pocieszenia i opieki w czasach niebezpieczeństw, kataklizmów, wojen i zagrożeń duchowych. O doznanych łaskach świadczą do dziś liczne wota, składane przez wiernych, doświadczających pomocy w swoich potrzebach.

Osiemnastowieczni kronikarze franciszkańscy w swych dziełach określali obraz jako „imago gloriosa”, czyli słynący łaskami. O rozkwicie kultu można mówić od ok. 1750 r., kiedy obraz Matki Bożej Pocieszenia został umieszczony w nowym ołtarzu głównym.

Dzięki staraniom franciszkanów oraz trwającemu nabożeństwu wiernych, gromadzących się przed wizerunkiem Maryi, w dniu 3 czerwca 1997 r. obraz Matki Bożej Pocieszenia został ukoronowany koronami papieskimi. Koronacji dokonał osobiście Ojciec Święty Jan Paweł II, który w tym czasie odbywał swoją drugą pielgrzymkę do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie.

Wierni do dzisiaj wierni gromadzą się we  franciszkańskim sanktuarium gnieźnieńskim, aby swoje troski i modlitwy powierzać Panu Bogu za wstawiennictwem Matki Jezusa. To również tutaj przez wieki w „szkole Maryi” wierzący uczyli się kochać Pana Boga i człowieka. Patrząc na spokojną twarz Maryi oraz Jej piękne, szeroko otwarte oczy, zwrócone na nas, jakby pragnące zobaczyć każdego z nas, zobaczyć wszystkie nasze troski, aby później przedstawić je swojemu Synowi, istotnie możemy doświadczyć pocieszenia. Maryja przypomina nam, że nie jesteśmy sami pośród naszych zmagań i trosk, ale że jest z nami Ona, jako Matka, a wraz z Nią Jej Syn, Wcielony Bóg.